ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ








Έχει σημασία ποιός είναι ο βηματισμός σου.
Βέβαια.
Έτσι καθορίζεις το σημείο που βρίσκεσαι κάθε φορά.
Κάνεις τον απολογισμό και βγάζεις τα συμπεράσματά σου.
Ένα εμπρός και δύο πίσω.
Σούμα : πίσω πήγες πάλι...
κι ο κόπος που έκανα γι’ αυτό το βήμα εμπρός?
Τι να σου πω, το αποτέλεσμα μετράει...
να είσαι πρακτικός στις εποχές που ζούμε!
Δύο εμπρος και δύο πίσω.
Τόσος κόπος και πάλι στα ίδια ε?
Στασιμότητα.
Κάτι συμβαίνει, κάπου χάνεις την ισορροπία σου.
Τι μαγική λέξη η ισορροπία!
Στο πισωπάτημα τη χάνεις.
Αφού τα μάτια σου είναι μπροστά γιατί μπερδεύεσαι?
Γιατί το πισωπάτημα είναι εύκολο.
Και δέχεσαι έτσι εύκολα το τίμημα?

ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ



η ηρεμία το ζητούμενο.
ή μήπως όχι?
γιατί τότε..τι?

ΔΡΑΣΗ-ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Κάπως έτσι χάνονται μάλλον οι άνθρωποι μεταξύ τους.Δεν ήθελε αλλά μάλλον οι συνθήκες το επέβαλαν.Με πολλούς ανθρώπους της είχε συμβεί αυτό, γινόταν σχεδόν μοιραία-ίσως επειδή έτσι είναι η ζωή, όπως λέμε όταν μάλλον δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε ή πώς να εξηγήσουμε τα συμβαίνοντα.Αναρωτιέμαι πόσο περίεργοι είναι οι άνθρωποι τελικά αν σκεφτώ μια ανάλογη περίπτωση: στην τελευταία συναντηση, δίνεις τα χέρια και με όλη την καλή διάθεση τοποθετείς την επόμενη συνάντηση σε αόριστο χρόνο-αλλά σύντομα φυσικά-και ύστερα, δρόμοι χωριστοί, καμιά επαφή παρά τις κοινές ,καλές, αναμνήσεις.
Άλλη μια απώλεια για εκείνη, που ούτε τη φανταζόταν το τελευταίο απόγευμα που συναντήθηκαν. Τόσες ώρες δεν είχαν καθήσει ποτέ οι δυό τους να τα πουν. Επί ένα χρόνο σχεδόν κάθε μέρα βλεπόντουσαν,ο καθένας στο πόστο του. Εκτός απο τα τυπικά, πάντα έλεγαν και κάτι παραπάνω, σχεδόν συνθηματικά με τον δικό τους κώδικα. Και φύλαξαν την καλύτερη παρέα μεταξύ τους για εκείνο το τελευταίο απόγευμα, με όπλο την οικειότητα που ήρθε τελικά με τον καιρό. Με πικρό χαμόγελο το σκέφτεται τώρα πια αυτό, αφού αυτή η πολυπόθητη οικειότητα πήγε στράφι...
Αφού τον χαιρέτησε κι έφυγε για το σπίτι της, πίστευε δυνατά πλέον στι είχαν εκείνο το βαθμό επικοινωνίας , ώστε να μιλούν για τα πιο ουσιαστικά πράγματα, αυτό τουλάχιστον μπορούσε να έχει...αφού έτσι είναι η ζωή, όπως προείπα.Τελικά εκείνη η σύμβαση ήταν μάλλον η αιτία που ενώ περνούσε ο καιρός δεν βρισκόντουσαν, κι ας φανταζόταν με πόσο ενθουσιασμό θα του διηγιόταν την κάθε νέα της εμπειρία στην επόμενη συνάντηση...τον χαμογελαστό εκείνο τρόπο που είχε να ακούει με υπομονή τις διάφορες ιστορίες, το σχόλιο που έβαζε στη σειρά την αταξία των σκέψεων του συνομιλητή του. Αυτό ήταν που της έλειπε περισσότερο, αυτό είχε κερδίσει απο εκείνον-απο κάθε άνθρωπο κερδίζουμε κάτι.
Αυτό λειτουργούσε και σαν μαγνήτης κάθε φορά που περνούσε , για άλλο λόγο, απο τη γειτονιά του. Ήθελε να πάει. Θα έβρισκε για εκείνη λίγο χρόνο για μια σύντομη συνομιλία στο μικρό γραφείο. Ποτέ δεν πήγε.Εκείνη η δύναμη που την τραβούσε στο γνωστό ισόγειο με τα μεγάλα παράθυρα,που άλλοτε ήταν το στέκι της, έβρισκε μέσα της μιαν αντίδραση. Δράση –αντίδραση,δυο αντίθετες δυνάμεις. Η αντίδραση ήταν εκείνη η σύμβαση. Κι έτσι, μετάνοιωνε. Η δράση απουσίαζε.

σήκω-μέριασε την κουρτίνα-άνοιξε το παράθυρο. Θα φυσήξει φρέσκος αέρας.