Tuesday, February 13, 2007

Γνωστοί Άγνωστοι.

Πέρασε σαν σίφουνας για άλλη μια φορά, τσακ-τσακ ξεμπέρδεψε κι έφυγε. Αφού πρώτα έκανε ένα ψιλό P.R. με τους ένα δυο γνωστούς που βρήκε μπροστά του. Ήταν ωραίος ο Παντελής. Στεκόταν ωραία στον περίγυρο. Στεκόταν ωραία στο χώρο. Ένα μαγκάκι με ρυθμό. Δεν είναι ότι είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση, όχι. Κάτι φορές χανόταν στο καζάνι με τις ανασφάλειες, σιωπούσε μ’έναν τρόπο που δεν ήθελες να διακόψεις τη σιωπή του. Σαν να πνιγόταν τις κακές μέρες, μα δεν ήθελε σωσίβιο με τίποτα. Ακόμα κι αυτό το υποστήριζε καλά. Είχα ακούσει κάπου: πίνεις το ποτό μόνος?κάντο με στυλ. Κάπως έτσι.


Εκείνη τη μέρα είχε τα κέφια του. Το κατάλαβε η Ριάνα, φαινόταν απ’ τον τρόπο που μοίραζε χαμόγελα κι έτρεχε ορεξάτος. Όταν σήκωσε τα μάτια απ’ το βιβλίο, έπεσε πάνω στο σίφουνα. Η Ριάνα ήταν στατική, αργή. Εκείνη καρφωνόταν στο χώρο, πολλές φορές βούλιαζε. Το θετικό ήταν ότι πάντα πατούσε γερά στη γη, δεν ξέρω όμως αν πετούσε ποτέ. Όταν ξεχνούσε το βάρος έκανε σαν αφελές παιδί, έκανε τους άλλους να γελάνε και να απορούν πώς ένας τόσο αδύνατος άνθρωπος μπορεί να ζυγίζει τόσο.

Sunday, February 11, 2007

…………what is the category…………..


Στο βάθος,στο δεξί παράθυρο, βλέπω το αγωνιώδες πρόσωπο του Σόμπολου να περιγράφει το έγκλημα. Δεν τον ακούω,βλέπω μόνο το στόμα του να ανοιγοκλείνει καθώς μιλά. Την ίδια στιγμή ακούω τραγούδια για μεθύσια και ώ! τι έκπληξη, για θύτες και για θύματα.

Με τι πάθος διηγείται τα τεκτενόμενα! Λάμπουνε τα μάτια του Σόμπολου, όλα να τα πει!να λάμψει η αλήθεια,να ξεκοιλιάσει όλη η Ελλάδα τη ζωή τους που πήρε το στραβό το δρόμο. Που η πίκρα έγινε βία. Μην τρομάζεις ,μια κλωστή τα κρατάει όλα.

Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει, ούτε αν πρέπει να κάνω τςτςτςτς καθισμένη στην πολυθρόνα μπροστα στην τηλεόραση.

Και η τηλεόραση συνεχίζει: μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.............................................................................................