Friday, March 23, 2007

γνωστοί άγνωστοι 2


Είχε γίνει μούσκεμα. Εκείνη η μαύρη ομπρέλα τελικά δεν κράτησε τίποτα. Το νερό ήταν παντού, έβρεχε από το πρωί, αλλά δε βαριέσαι, κύλησε ευχάριστα το μεσημέρι. Μπορεί να τον ενοχλούσαν τα βρεγμένα ρούχα, ουσιαστικά όμως, ήταν ήρεμος. Ήταν τσαντισμένος μόνο στα λόγια.

Του Παντελή του άρεσε όταν ήταν έτσι. Πήγαινε κόντρα στη φυσική γκρίνια του, και μάλιστα χωρίς προσπάθεια! Συνέβαινε απλά, χωρίς να δώσει καμία εντολή κι ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματιζόταν χωρίς λόγο και αιτία. Δεν μιλούσε πολύ, όχι επειδή δεν είχε όρεξη, δεν ήθελε να χαλάσει την ηρεμία. Τώρα που το σκέφτεται καλύτερα, σε σημείο παρεξηγήσεως ίσως, αλλά δεν πειράζει. Στο κάτω-κάτω δεν την γνώριζε και καλά, ποιο το κόστος? Ή μήπως…μπα! Μέχρι τα φανάρια θα περπατούσαν μαζί κι ύστερα, θα χώριζαν. Σιγά! Τη χαιρέτησε βιαστικά κι έφυγε.

Μουρμούραγε για το ενοχλητικό πλατς πλατς που ακούγονταν σε κάθε βήμα του, καθώς το πέλμα βούλιαζε στη μουλιασμένη σόλα. Σκεφτόταν μόνο ότι σε λίγο θα ήταν σπίτι, στεγνός. Θα κοιτούσε τη βροχή από πλεονεκτική θέση πια, με μια κούπα τσάι στο χέρι. Το μειδίαμα έμενε σταθερό στο πρόσωπό του, κι όταν καμιά φορά σήκωνε τα μάτια απ’ τα παπούτσια του, τότε διασταύρωνε τυχαία το βλέμμα με κάποιον περαστικό. Μοίραζε χαμόγελα στους αγνώστους. Φαινόταν λίγο παράξενο, αλλά ωραίο. Ένας χαμογελαστός, όμορφος ανθρωπάκος, βρεγμένος σαν το γατί, ανέβαινε την Πατησίων, κρατώντας μια μισοσπασμένη ομπρέλα. Άλλοι τον πέρασαν για μισότρελο, άλλοι για αλαφροΐσκιωτο, άλλοι για ερωτευμένο.

Saturday, March 03, 2007

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ


Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό. Αυτό έκαναν κι ύστερα εκείνη τους απάντησε πώς σίγουρα η καλοσύνη τους, θα τους επιστραφεί. Γενικά, τα πίστευε βαθιά όλα αυτά τα περίεργα : τις αύρες, την καλή και την κακή ενέργεια, πώς επιδρούν στη ζωή μας, κτλ,κτλ…Στην περίπτωση που την κοιτούσες στραβογελώντας σου απάνταγε ότι όλα ήταν θέμα πίστης. Τίποτα δε θα άλλαζε αν εσύ δεν το πιστεύεις βαθειά. Και είχε τον τρόπο να το μεταδίδει, προτάσσοντας την καλή της διάθεση σε ό,τι κι αν συνέβαινε.

Τώρα, αν το καλό επιστρέφεται, αυτό ήταν ένα άλλο θέμα. Δηλαδή, τίποτα από τα παραπάνω δεν αποδεικνύονται. Ένας τρόπος ζωής ήταν κι αυτός, που αν θες τον επιλέγεις, αφήνοντας πίσω την ειρωνική και στραβομουτσουνιασμένη φάτσα. Όλα αυτά, τα σκεφτόταν κι εκείνος την επόμενη μέρα.

Υπήρχαν κάποιες στιγμές που έπιανε τον εαυτό του να πιστεύει σε αυτή τη φιλοσοφία με τις «θετικές σκέψεις», ενώ κάποιες άλλες, χανόταν στην καθημερινότητα με τους φίλους, τις πλάκες, τις υποχρεώσεις και το ρουτίνιασμα, που οι στοχασμοί κάπου περίσσευαν. Πάντως σίγουρα δεν περίμενε στην άμεση επιστροφή της καλοσύνης του. Δεν περίμενε τίποτα βασικά.
Μέχρι που η πραγματικότητα θα έφερνε εκείνη τη μέρα ένα στραβό δευτερόλεπτο. Πώς άραγε θα σκεφτόταν ύστερα από αυτό το δευτερόλεπτο? Δεν είχε ιδέα για το πότε θα του ήταν χρησιμότερη αυτή η γαμω-φιλοσοφία. Στα εύκολα ή στα δύσκολα? Πάντως το χρωστιμέικο καλό δεν είχε επιστραφεί ακόμη.