Monday, June 25, 2007

ΕΜΜΟΝΕΣ

Το βρήκα! Σιγά την ανακάλυψη βέβαια τώρα που σκέφτομαι...Αυτές είναι, αυτές φταίνε για τη ζαλάδα που στριφογυρνάει το κεφάλι μου. Αυτές και η νικοτίνη που κυκλοφορεί στο σώμα μου. Μόνο που η άτιμη ουσία σε λίγο θα φυράνει και θα σταματήσω να ξεγελιέμαι οτι αυτή είναι η αιτία. Και η πραγματική αιτία θα φανεί ξεκάθαρα και...να ‘σου η ανακάλυψη που προείπα!Οι εμμονές λοιπόν. Αυτές οι αδίστακτες κυρίες.
Κάνουν άπειρα δρομολόγια στη σκέψη, ακούραστες πάντα έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται με άλλο πρόσωπο, βάζουν ερωτηματικά και πάλι και πάλι...Πρόσωπα, εικόνες, λέξεις κολλάνε σα στάμπες. Τραβάς με δύναμη, καμμιά φορά, να ξεκολλήσουν κι αυτές αφήνουν κάτι ηλίθια υπολλείματα που θέλει χρόνο για να φύγουν. Κι έτσι, σημαδεμένη, σε όλα που κάνω κάθε μέρα που περνά, οι εμμονές μου φυτρώνουν, φαίνονται παντού, κι εκτός απο σημαδεμένη, νιώθω και διάφανη. Και καλά να είναι διάφανος κανείς,πώς άλλωστε θα επικοινωνούσαμε αν ήμασταν κλειστοί σα στρείδια? Τα καλά, τα αστεία εντάξει να φαίνονται και για τους άλλους. Τι γίνεται με τα άλλα που μουτζουρώνουν το μέσα μας και τελικά το πρόσωπό μας? Τι γίνεται με αυτές τις κυρίες που μας φοράνε με το ζόρι σαν κακός γιατρός κάτι απαίσια πατομπούκαλα μπροστά στα ωραία μας μάτια? Πώς στο διάολο τα καταφέρνει κανείς με αυτές τις μουτζούρες και τις απαίσιες γυαλαμπούκες που φορτώθηκε?
Έτσι, ζαλισμένη σαν κοτόπουλο απο το πάχος των φακών και προσπαθώντας να σβήσω απο το πρόσωπο μου τις καρβουνίλες περπατάω και κάνω κάτι οχτάρια ανεπανάληπτα! Καμιά φορά σώζομαι όταν σκέφτομαι ότι είμαι πάλι πέντε χρονώ, χωρίς σημάδια, τα μάτια βλέπουν μια χαρά και σαν φρέσκο πρωτάκι θέλω να τα κάνω όλα απ’την αρχή. Να γίνουμε όλοι παιδιά? Αυτό είναι το φάρμακο? Πάντως τα παιδάκια έχουν έναν απίστευτα ξεκάθαρο τρόπο να βλέπουνε τον κόσμο. Ωραία ήταν τότε ε?
Μα τώρα πάλι τι είναι αυτό?Πώς ένας ενήλικας να έχει την καθαρότητα ενός μικρού παιδιού, όταν όλα του θυμίζουν πως πρέπει να κάνει, να είναι, να σκέφτεται σωστά και γρήγορα? Κι όλα αυτά συμβαίνουν, την ώρα που καρφώνονται στο μυαλό εκείνες. Σαν καλοί κολλητοί το μυαλό μου κι αυτές, φεύγουν μαζί ,κι εγώ δεν ξέρω που πάνε. Και μένω η υπόλοιπη σαν τη μάνα που της το ξεμυάλησαν το παιδί, έφυγε χωρίς να πει που πάει, τι ώρα θα γυρίσει? Έφυγε το μυαλό μαζί με τις αλήτισσες, δεν το ορίζω. Και με σκουντάνε οι φίλοι, απορούν οι γνωστοί με την αφηρημάδα, τις χαμένες σκέψεις μου, τις ίδιες γκρίνιες. Ύστερα οι φίλοι με ρωτάνε:
-Τί έχεις?
-..Εμμονές.