ΨΑΧΝΩ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ.

Κλειδωμένες πόρτες. Στέκεσαι απ’έξω-δεν έχεις κλειδιά-ο κλειδαράς, ως από μηχανής θεός..Μα...δεν έχεις μία πάνω σου, πάλι ξέμεινες! Ένα φύλλο καπλαμά, εμ ντι εφ, κόντρα πλακέ ή τι άλλο, σε χωρίζει από το μέσα που ονειρεύεσαι. Πρέπει να γίνεις διαρρήκτης? Λοστός, φουρκέτες, ταυτότητα. Οι κλέφτες, λες, πώς τα καταφέρνουν? Απ’ το μπαλκόνι του δίπλα ένας σάλτος είναι....
Κλειδωμένα μυαλά, καρδιές. Εδώ ούτε οι πρώτες βοήθειες του κλειδαρά, ούτε τα λεφτά πιάνουν και ψάχνεις να βρεις το μπαλκόνι του γείτονα που δεν υπάρχει. Δέρματα ερμητικά κλειστά, ούτε μια πληγή. Ή τις κρύβουν με φαρδιά φορέματα, μακρυά μανίκια. Μωαμεθανές που περιφέρονται μόνο με τα μάτια ακάλυπτα. Στο ακάλυπτο βλέμμα ελπίζεις.
Μου μοιάζεις με πρωτόβγαλτο κλέφτη που ψάχνει να βρει την κομπίνα για να μπουκάρει.