γνωστοί άγνωστοι 2


Είχε γίνει μούσκεμα. Εκείνη η μαύρη ομπρέλα τελικά δεν κράτησε τίποτα. Το νερό ήταν παντού, έβρεχε από το πρωί, αλλά δε βαριέσαι, κύλησε ευχάριστα το μεσημέρι. Μπορεί να τον ενοχλούσαν τα βρεγμένα ρούχα, ουσιαστικά όμως, ήταν ήρεμος. Ήταν τσαντισμένος μόνο στα λόγια.

Του Παντελή του άρεσε όταν ήταν έτσι. Πήγαινε κόντρα στη φυσική γκρίνια του, και μάλιστα χωρίς προσπάθεια! Συνέβαινε απλά, χωρίς να δώσει καμία εντολή κι ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματιζόταν χωρίς λόγο και αιτία. Δεν μιλούσε πολύ, όχι επειδή δεν είχε όρεξη, δεν ήθελε να χαλάσει την ηρεμία. Τώρα που το σκέφτεται καλύτερα, σε σημείο παρεξηγήσεως ίσως, αλλά δεν πειράζει. Στο κάτω-κάτω δεν την γνώριζε και καλά, ποιο το κόστος? Ή μήπως…μπα! Μέχρι τα φανάρια θα περπατούσαν μαζί κι ύστερα, θα χώριζαν. Σιγά! Τη χαιρέτησε βιαστικά κι έφυγε.

Μουρμούραγε για το ενοχλητικό πλατς πλατς που ακούγονταν σε κάθε βήμα του, καθώς το πέλμα βούλιαζε στη μουλιασμένη σόλα. Σκεφτόταν μόνο ότι σε λίγο θα ήταν σπίτι, στεγνός. Θα κοιτούσε τη βροχή από πλεονεκτική θέση πια, με μια κούπα τσάι στο χέρι. Το μειδίαμα έμενε σταθερό στο πρόσωπό του, κι όταν καμιά φορά σήκωνε τα μάτια απ’ τα παπούτσια του, τότε διασταύρωνε τυχαία το βλέμμα με κάποιον περαστικό. Μοίραζε χαμόγελα στους αγνώστους. Φαινόταν λίγο παράξενο, αλλά ωραίο. Ένας χαμογελαστός, όμορφος ανθρωπάκος, βρεγμένος σαν το γατί, ανέβαινε την Πατησίων, κρατώντας μια μισοσπασμένη ομπρέλα. Άλλοι τον πέρασαν για μισότρελο, άλλοι για αλαφροΐσκιωτο, άλλοι για ερωτευμένο.