ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ 4-ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Ακούστηκε το γέλιο της, γάργαρο και καθαρό. Είχε ένα κύκλο σχηματισμένο γύρω της, όλο γνώριμα μάτια, με ήρεμη καρδιά συνέχιζαν όλοι μαζί να κελαηδάνε.Η ασφάλεια έφερνε την ηρεμία. Χαχανίζανε, σκούζανε, όλο εξυπνάδες άκουγες από την παρέα,ένα μάτσο γκριμάτσες και η Ριάνα δε χόρταινε να γελάει γαργαριστά.

Δίδυμη εικόνα λίγο πιο πέρα. Άλλα έμπιστα γέλια και ψιθυρίσματα. Άλλες απότομες χαρούμενες φωνές, κι ο Παντελής μόλις έφτασε, ενσωματώθηκε στην ολόδικιά του κυψέλη. Έφτασε χαμογελώντας, εμφανίζοντας τα δόντια του με αυτοπεποίθηση.

Ψέμματα? Ειδώθηκαν. Αμέσως. Οι σιλουέτες ήταν γνώριμες από μακριά ούτως ή άλλως.
Χαιρετήθηκαν με ένα νεύμα. Ένα νεύμα πάτησε το φρένο, έχτισε τον τοίχο. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από ένα νεύμα.

¨Δε φτάνει¨ ,σκέφτηκε ο Παντελής, αφού ίσιωσε το στόμα του ύστερα από ένα χαμόγελο συμπάθειας που είχε ξεμείνει στα χείλα του-ήρθε πακέτο με το νεύμα η έκφραση. Γύρισε, κοίταξε αλλού, βρήκε τον οιρμό, συνέχισε να μιλά νευρικά με την ομήγυρη.

¨Μέχρι εκεί¨,σκέφτηκε η Ριάνα και χαμήλωσε το βλέμμα, για λίγο, ύστερα άρχισε να προχωρά σε αντίθετη κατεύθυνση, με τον τρόπο που της άρεσε: σταθερά, κοιτώντας ευθεία. Πίσω την ακολουθούσαν οι φίλοι. Άκουγε τη σιγουριά, την οικειότητα που έπεμπαν τα ζεστα σώματά τους.

ΑΠΟΡΙΕΣ

Τί θα ήταν όλα αυτά τα αόρατα άμα ήτανε ύλη?
Σκέφτομαι τους αναστεναγμούς,
ανάσες δροσερές,γεμίζουν υγρασία τον απέναντι τοίχο.
Τους ήχους από τους λυγμούς,περιστέρια που πετάνε.
Τα γέλια,τα υστερικά τα κακαρίσματα, ωραίες πρόκες στα πατώματα.
Τα βλέμματα όταν δε συναντάνε το δέκτη τους τι απογίνονται?
Έτσι ταξιδεύουν ένα γύρω μέχρι να χτυπήσουν σε μια επιφάνεια.
Άμα κοιτάξεις σαν ακτινογραφίες θά ναι οι τοίχοι.
(μόνο πάρε τα άλλα μάτια μαζί σου, όχι τα καθημερινά.)