στην αντίθεση.

Έτρωγε ρύζι βρασμένο πάλι
για το χαλασμένο στομάχι,
την ώρα που οι άλλοι εσκεμμένα το χαλούσαν,
κατεβάζοντας σκληρά ποτά.
Την ώρα που οι άλλοι έγδερναν το στέρνο
Προσπαθούσε να μαλακώσει την κοιλιά της.

Στα ωραία μπουκαλάκια που μοσχοβόλαγαν
μπροστά
κανα τέταρτο θα πέρασε. Όλα τα μύρισε.
Την ίδια ώρα
οι άλλοι έτρεχαν και βρώμαγαν.

Θα μπορούσε η ποίηση (η τέχνη) να κάνει τον κόσμο καλύτερο?

Τα πρωινά κατηφορίζω προς τη στάση
της ρουτίνας.
Πότε κουτσαίνοντας-πότε πετώντας.
Οι τοίχοι εκατέρωθεν της τροχιάς μου
με κοιτάνε όλο ίδιοι.
Ήθελα για λίγα δευτερόλεπτα να δείχνουνε αλλιώς.
Θέλω κι οι άλλοι να τους δούνε αλλιώς.

Το 8.

Πάντα μου ήταν δύσκολο θυμάμαι τις πρώτες μέρες της χρονιάς να γράφω την ημερομηνία σωστά. Στο σχολείο, στην πρώτη αράδα στο τετράδιο έμπαινε η μέρα, ο μήνας κι η χρονιά. Στο έτος, θα υπήρχε για λίγες μέρες μια μουντζούρα. Εκεί στο τελευταίο νουμεράκι, στη μονάδα. Η δύναμη της συνήθειας και μια περίεργη αίσθηση πως το νέο έτος κάθε φορά θα κρατάει για πάντα. Έτσι τώρα αυτό το οχτώ φαντάζει σίγουρο, με τη ζωή του όλη μπροστά. Όταν συνηθίσω να γράφω πια το 2008, θα μοιάζει πως θα το γράφω για πάντα. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.


Εύχομαι τα καλύτερα για "το 8" ,υγεία, δημιουργικότητα και πολλά χαμόγελα στους επισκέπτες και περαστικούς.
Να είστε καλά και ακόμη καλύτερα (κατά το ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα..) με πολλές διεξόδους στη ζωή σας!
περισσότερες ιστορίες σύντομα!

ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Τα ταξίδια είναι ίσως απ’ τις γοητευτικότερες εμπειρίες της ζωής. Όχι, δεν το λέω διακοπές, ούτε τουρισμό. Μια βουτιά σ’ένα άγνωστο μέρος, όσα και ν’ακούς δε φτάνουν. Δε σημαίνουν τίποτα μέχρι να τα διαπιστώσεις ή να τα δεις όλα αλλιώς. Όπως ακριβώς αυτά υπάρχουν για σένα. Πλαταίνει ξαφνικά το μυαλό όταν βλεπεις πως υπάρχουν τόσες ακόμη συνήθειες για να ζει κανείς. Προσπαθείς να κλέψεις όσο προλαβαίνεις μια-δυο στιγμές της καθημερινότητας του όποιου μέρους βρεθείς. Ασήμαντο ή ανεκτίμητο, το κρατάς μέσα σου, ούτε να το αγοράσεις χρειάζεται, ούτε να το παζαρέψεις.
Κλισέ τα παραπάνω, κι όμως κάθε φορά που επιστρέφω τα ίδια κλισέ θα λέω.Γυρισμός στη ζωή σου όπως την ήξερες. Και συ, κάθε φορά που θα γυρνάς, θα αναρωτιέσαι πώς διάολο επιστρέφει κανείς στα ίδια.

ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ

Τόσο σύνθετα είναι όλα. Τι να έγινε άραγε, σκέφτηκε, σηκώθηκε μαλακά και γυρνώντας την πλάτη μπήκε μέσα. Ίσως μια ανεπαίσθητη γκριμάτσα απορίας να σχηματίστηκε στο πρόσωπο, αλλά είχε και δουλειές να κάνει, οπότε τον άφησε έξω μόνο του. Δεν είχε ξαναφύγει πρώτη.
Μιά έτσι μια αλλιώς, δε μπορούσε να δώσει σημασία σε τέτοιους ανθρώπους. Οι πεταμένες στα σκουπίδια κουβέντες και τα χαμόγελα ήταν πολλά. Στο τέλος χάθηκε η εν δυνάμει εμπιστοσύνη?

Τόσο απλά και τόσο σύνθετα είναι όλα. Τόσο σύνθετα που δεν μπορείς να τα καταλάβεις. Τόσο απλά που είναι περιττό να εξηγείς το παραμικρό. Μέσα σε αυτή τη λεπτή ισορροπία κινούνται οι άνθρωποι. Αδιάβαστη ύλη που δεν πρόλαβες να διαβάσεις για τις εξετάσεις οι άνθρωποι. Ύλη που δεν τελειώνει, πολλά βιβλία. Βιβλία ανοιχτά για λίγο, όποτε θέλουν.
Τόσο ίδιοι, τόσο ξένοι. Από το ίδιο υλικό. Τό αερικό που μας τυλίγει μοναδικό του καθενός.

Κάτι είδε ξαφνικά, κάτι που δεν γνώριζε για εκείνη. Άργησε να το ανακαλύψει, αλλά έκπληκτος, ήθελε να της πει. Τόσο απλά είναι όλα.

αφιερωμένο στην καλή μου φίλη Α.

πολυτέλειες.

κάθε μέρα έκανε την ίδια διαδρομή. Πάντα το ίδιο παράπονο για αυτό το χαμένο χρόνο της μετακίνησης. Μια αναγκαστική κατάσταση: παρέδιδε καθημερινά αυτά τα σαράντα λεπτά, σαν φόρο. Ενέδιδε κάποιες φορές στον πανικό όταν πολυέπαιζε στα αυτιά της η συνηθισμένη φράση "ο χρόνος είναι χρήμα".
-Χρήμα..!Σάμπως να τον υποτιμάμε έτσι το χρόνο τελικά..

Της πήρε χρόνο, χρόνια ίσως, αλλά τελικά κάτι κατάφερε να καταλάβει.
Την πολυτέλεια να απολαμβάνει το χαμένο χρόνο.

και είπε:

Πήγαινε πέρα δώθε, στριφογυρνούσε, κοιτούσε τους μεγάλους στα μάτια. Ε, αυτοί ή την κοιτάγανε άγρια, ή αδιάφορα, ή σκάγανε κάτι χαζοβιόλικα χαμόγελα:
«Κάτσε φρόνιμα κούκλα μου, θα σε μαλώσει η μαμά!»
Εκείνη δεν απάνταγε, φαίνεται βαριόταν τα πολλά πολλά με τους ξένους.
Τίποτα τον ενδιαφέρον. Όλοι γύρω της καθότανε ακίνητοι, κοιτούσανε κανά ρολόι που και που, μέχρι να έρθει η σειρά τους. Όρεξη που την είχε η πιτσιρίκα, δεν είχε ηρεμία μες την ακινησία της αναμονής, ήταν τόσο μόνη της εκεί μέσα! Κάπως γκρι θα τά ‘λεγα τα χρώματα στην αίθουσα.
Γύρω τριώ χρονώ πρέπει να ήτανε, σαν εκείνα τα μωρά πρότυπα: στρουμπουλούλα, με μάγουλα τσουπωτά, λευκό δέρμα, μαλλάκια ξανθά και μπούκλες. Χαριτωμένες ατίθασες μπούκλες.
Μόνο οι μονότονοι ήχοι των γραφείων ακούγονταν:τηλέφωνα που βαράγανε, πληκτρολόγια, εκτυπωτές και το χρατς χρατς που προκαλούσε η τζουτζούκα με ένα παιχνιδάκι που βασάνιζε στα χέρια της.
Ξαφνικά σταμάτησε,κοίταξε ήρεμα γύρω και είπε :
«σκατά!»
«ιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!» έκανε η μάνα της κοκκινίζοντας και όλοι σκάσανε στα γέλια. Όντως σκατά, αλλά φωτίστηκε για λίγο η αίθουσα.